از غم دوست در این میکده فریاد کشم

دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم

داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست

که برش شکوه برم داد ز بیداد کشم

شادیم داد، غمم داد و جفا داد و وفا

با صفا منت آن را که به من داد کشم

عاشقم عاشق روی تو نه چیز دگری

بار هجران و وصالت به دل شاد کشم

در غمت ای گل وحشی من ای خسرو من

جور مجنون ببرم ، تیشه فرهاد کشم

مردم از زندگی بی تو که با من هستی

طرفه سری است که باید برِ استاد کشم

سالها می گذرد، حادثه ها می آید

انتظار فرج از نیمه خرداد کشم

« امام خمینی»

خدای من این کدامین غم است که اقیانوس را سر به زانو نشانده و آسمان را به گریه واداشته است؟ کدامین مصیبت است که عطش انتقام را تا ابد در دلهای شیعیان زنده نگه می دارد؟

زهرا ! با من بگو چه سان علی را در کوران تنهایی رها می کنی تا پس از تو پیوسته در حزن و اندوه به سر برد و شب ها را به بیداری سپری کند و با چاه سخن بگوید.

چگونه نوگلان نازنینت را وا می گذاری تا در فراقت بگریند و اندوهشان را از پدر پنهان کنند.

مادر . یکبار دیگر چشم باز کن . حسنین و زینبین را بنگر که چه مشتاقانه بهبودی تو را آرزو می کنند و علی را که می داند تقدیر تو را از او خواهد گرفت.

نوروز نود و یک سومین عیدیه که بدون مادر سپری خواهم کرد. سه سال از اولین نبودنش میگذره و من هر وقت به یادش می افتم نمی تونم کاری براش بکنم بجز گریه و خوندن فاتحه، یا خوندن قرآن و نماز برای شادی روحش و آرامش قلبم. مادر برای دخترش فاطی خیلی زحمتا کشید ولی من الآن کاری از دستم بر نمی آد جز دلتنگی و . . .

می خوام به همه دخترای دنیا بگم قدر مادراتونو بدونین. دعا می کنم هیچکس این غمو تجربه نکنه که خیلی سخته.

شعری که نوشتم، خودم سرودم. یه روز مادر. وقتی که بود. وقتی شعرمو براش خوندم برق شادی رو تو چشاش دیدم. آخه اون موقع اولای شعر گفتنم بود. خیلی خوشحال شد ومن. دیگه به هدیه خواهر و برادرم توجهی نداشت. کلی هم بهم حسادت کردن.

ای بهار زندگی مادر

روشنای تیرگی مادر

ای تو استاد وفاداری

در دلت نور و صفا داری

روشنی بخش اند دستانت

می فشانم گل به دامانت

دست تو ای مهربان دریاست

راز مهرت اندر آن پیداست

مادرم ای نور امیدم

ای فروغ صبح جاویدم

هر وفا و هر فداکاری

در تو پیدا می شود ، آری

جاودانی مادر خوبم

ای یگانه ماه محبوبم

میدونم. الآن با خودتون میگید: چون قافیه تنگ آید ... ببخشید . من فقط شونزده سالم بود. حالا به حکم رفاقت، یک دقیقه وقت برای خوندن فاتحه. رحم الله من قرأ الفاتحه مع الصلوات. اجرتون با جده مادرم.

به مقتضای اصل عدم نقل و استصحاب قهقرایی که اعتبار آن مورد تسالم است، روز نوروز اول فروردین ماه انتقال خورشید از برج حوت به برج ِِِِحَمَل و نقطه ی اعتدال ربیعی است  .
با بررسی در متون دینی روشن می شود نوروز و آیین های ویژه ی آن مانند هدیه های نوروزی و احکام شرعی آن مانند غسل، نماز و روزه ی مستحبی بدون هیچگونه مخالفتی تلقی به قبول شده است. مقتضای روایات سیره ی معصومان (ع) سیره ی مسلمین، آرای فقها و نیز مذاق اسلام در تعامل با دیگر فرهنگ ها و سنّت ها آن است که برگزاری عید ملی و بومی نوروز بدون انتساب به اسلام بی اشکال است و نامشروع دانستن آن فاقد دلیل معتبر شرعی و مخالف با موازین فقهی و اجتهادی است.

عیدها و آیین های جشن و شادی و تعیین و گزینش آغاز سال و مشخص کردن یک مبدأ تاریخی همراه با مراسم و آداب ویژه، پدیده ای است که با اختلاف عقاید و آیین ها و به اقتضای فرهنگ و نیازها همواره در میان همه ملّت ها معمول و رایج بوده است و به ملّت و مکتب و سرزمینی اختصاص ندارد. اعیاد گاهی دینی و مذهبی، گاه ملّی و گاهی نیز مقطعی و مخصوص به خاندان یا تبار و رژیمی است و هر یک تعریف و آیین و آثار مخصوص دارند، مانند عید فطر، قربان، جمعه، مبعث و غدیر در اسلام و به ویژه در مذهب اهل بیت (ع) و عید فصیح و فطیر و کریسمس و مانند آن در میان اهل کتاب چنان که تعیین اوّل سال همراه با آیین های ویژه و نیز با اختلافاتی در شکل و زمان در میان ملت ها مرسوم و معمول و به اعتباراتی گونه گون بوده است؛ اوّل سال عبادی، اوّل سال تقویمی هجری قمری، هجری شمسی، میلادی، و... ، اوّل سال زراعی، اوّل سال آبی، اوّل سال تحصیلی و اوّل سال طبیعی .
جناب سید رضی الدین علی بن موسی بن جعفر بن طاووس متوفای 668 قمری در کتاب با ارزش اقبال الأعمال درباره تعیین اوّل سال از نظر اسلام مباحث و مطالب جالب توجهی مطرح کرده است. وی با استناد به روایاتی از حضرت صادق (ع) اوّل سال را آغاز ماه مبارک رمضان دانسته است؛ از آن رو امام صادق می فرمایند:
«رأس السنة شهرُ رمضان.» و «شهرُ رمضانَ رأسُ السنّةِ.»
در روایت دیگری از حضرت صادق (ع) از پدران معصومش (علیهم السلام) از حضرت علی (ع)نقل می کند:
من اغتسل اوّل یوم من السّنة فی ماء جار و صبَّ علی رأسه ثلتینی غرفة کان دوأ السنة و ان اوّل کلّ سنة أول یومِ من شهر رمضان.

آن گاه سید بن طاووس پس از بیان روایاتی که اوّل سال را اوّل محرم دانسته اند، در مقام جمع میان روایات نظر می دهند که اوّل ماه مبارک رمضان آغاز سال عبادی و اول ماه محرم الحرام مبدأ و آغاز سال تقویمی و تاریخی اسلام است که به راهنمایی امیر مؤمنان علی (ع) مبدأ تاریخ مسلمانان هجرت رسول خدا تعیین شده است.
به هر حال، تعیین مبدأ تاریخی و یا آغاز سال، امری اعتباری است که هر ملّت و مکتبی به اقتضای شرایط خاص آن را برمی گزیند.
بنابراین، با بیان و تفصیل جناب ابن طاووس آغاز سال عبادی برابر با روایات امام صادق (ع) اوّل ماه رمضان است. و آغاز سال تقویمی با عنوان مبدأ تاریخی اوّل ماه محرم است که با راهنمایی حضرت علی (ع) تعیین و تثبیت شده و برای هر یک احکام و آداب و رسومی چون غسل و دعا و مانند آن ذکر فرموده اند. اما آغاز سال طبیعی که به طور معیّن نخستین روز فروردین ماه و هنگام انتقال خورشید از برج حوت به برج حَمََل است و آن را نوروز می نامند، بیان از تحوّل و پدیده ای طبیعی است که نقطه اعتدال ربیعی و آغاز بهار و فصل رویش و جنبش و جان یافتن دوباره طبیعت پس از مرگی طبیعی است، این هنگامه همواره از دیرباز در ایران باستان با عنوان عید نوروز همراه با برگزاری جشن و آیین های ویژه ی نوروزی بوده است.

من کیستم اسیر خس و خار این دیار

ره یافته به محفلی سرشار از غبار

گفتم ستاره را که شبی پیش من بمان

گفتا نجات بایدم از پشت این حصار

اشکم چکید از پس مژگان خونی ام

زآن پس دگر ندید دلم روی آن نگار

بیم و امید من همه بهر پریدن است

هستم امیدوار به الطاف کردگار

عمری نسیم صبح وزیدن گرفت و رفت

روحم نشاط داشت از این باد ماندگار

همرنگ آیه آیه قرآن به روز مرگ

می خوانمش به دیده گریان و اشکبار

تا آفتاب رحمت الله با من است

هر روز و هر شبم به عطایش امیدوار

جانا به اشتیاق وصالش نماز کن
باشد نماز تو سندی بهر لطف یار